W dramacie „Czekając na Godota” Beckett wykreował absurdalne sytuacje skrajnego oczekiwania w świecie, gdzie w zasadzie ruch zanikł kompletnie. Świat, którą jedyną składową jest trwanie wyczerpującej wieczności. W świecie rzeczywistym, gdzie wolność, rozwój lub nagły sukces jednostki jest naturalny, czekanie oznacza brak zainteresowania lub nawet bezwładność. A jednak, nie możemy tego uniknąć. Czekanie wkrada się w nasze życie osobiste, w naszą codzienność. Czekamy. Ale tak właściwie to na co czekamy? Na co czeka każdy z nas? Gdzie zaczyna się stagnacja jednostki, a gdzie nasz byt przepada w niemocy politycznej, społecznej ignorancji czy świadomego odrzucenia? W którym momencie marazm wywołany czekaniem zaczyna nas uwierać? I czy jest możliwy w tym całym letargu moment przełomu, swoistego katharsis?

 

W oczekiwaniu jesteśmy sami. Jesteśmy zmuszeni do mierzenia się z tym stanem w samotności. Najlepsze, co może nas spotkać, to wytrącenie spowodowane drugą osobą. W czekaniu łatwo się zgubić, topiąc się w marzeniach lub snach na jawie. Inni stają się wtedy carte blanche, na których swobodnie projektujemy nasze fantazje, prowokowane naszą bezczynnością, uśpieniem umysłu. W tym momencie letargu, znudzenia, niecierpliwości i nerwowości – czy jest miejsce na lekkość, humor, dotyk, czy radość? Aktorzy zanurzeni są w stanie bezruchu, pogubieni pomiędzy czekaniem a oczekiwaniami. Widownia pozostaje w tym stanie razem z nimi - nie mogąc rozpoznać, czy sami czekają na coś, czy podobnie jak bohaterowie pogubili się już w otchłani myśli. 

 

Koncept: Assunta Steiner, Linda Sollacher / choreografia, wykonanie: Piotr Matuesz Wach, Aneta Orlik, Karol Pruciak, Katarzyna Gocał, Kim Bormann / Muzyka: Huan Klaus Obermayer / Premiera: 15.11.2014, Krakowski Teatr Tańca / czas trwania: 50 min. / produkcja litlle:interference

 

Spektakl został zrealizowany w ramach rezydencji MicaMoca w Berlinie we wrześniu 2014 oraz programu rezydencyjnego Krakowskiego Centrum Choreograficznego w Krakowie w listopadzie 2014.